Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 10 de março de 2016

Adonde l cielo pesa

Adonde l cielo pesa



Era l cielo lhargo de mais a pesá-me anriba de ls ombros cansados cun l peso de la manta chafurgada, cumo que metida nua barrela a abranquiar.
Era l lhume friu para tanta frialdada. Era un nunca acabar de nuite, para tan pouco pan na cerrona.
Alhebantei-me angaramunado para birar la cabanha. Habie-se birado l´aire nun repente. L lhume yá mei mortiço acendiu-se mais un pouco, la cabanha era tomada de frente por aqueilha cisca d´aire de la Sierra, aire que todo queima i nada cria. L´auga ampeçou a molhá-me las oureilhas, l cachico deilhas que se bien de fuora de las mantas de burel, húmadas i pesadas cumo se de fierro oubíssen sido tecidas.
Birei la mie casa. Si, la mie casa que yá bien hai qu´outra nun tengo, ua casa que nunca ten corrientes d´aire por toda eilha resfolgar ls aires por todos ls lhados.
Apuis, fui-me a lheinha quaije pul téntio. Las cachonas ne l chequeiro, oubindo ls mius passos, mexírun-se un pouco, i lhougo apuis metírun inda mais las cabeças por ambaixo de l culo uas de las outras, a modo de se calcéren i fazéren un guarda chuba bien feito, que nunca l´auga le bira las baretas.
Fiel i Farrusca, fieles guardadores, lhebantórun-se. Querien seguir ls mius passos para l causo de percisar d´ousílio, stáren acerca . Dórun ua buolta i fúrun a deitá-se als pies de l miu xaragon de palhas, outra beç.
Streilhas, nien raça. La lhuna ancolhiu-se por trás d´anubrados. Ua scuridon tan grande cumo la mie ampoténcia para ler ua palabra. Ansinórun-me a screbir l miu nome para nun assinar cun la cruç que parece que un anté s´ambergonha. Tube suorte an tener un nome pequeinho i pouco custoso de remissacar las curbas de las letras: Cun palos de cerilhas yá riscadas que iba guardando i cun bolhaquitos, iba tentiando, para fazer cada beç melhor.
Trazie-los ne l bolso de las calças i, assi que apanhaba un prainico, puxaba de las cerilhas i de ls bulhacos i alhá staba you. Un A grande: trés cerilhas, ua a traçar las outras dues; un bé pequeinho: ua cerilha i un bulhaquito stribado; l é pequeinho, un garabatico cun l gancho cerrado; l lé pequeinho: ua cerilha máis lharga de pies. Ende staba Abel! Alves, tamien nun fui custoso. Apuis que yá staba algo hablitado, cun un palico screbie l miu nome melhentas de bezes na arena lisa qu´habie quedado nas augueiras.
Lhembra-se-me bien la pormeira beç que assinei sien ser cun la cruç. Staba anchado que nien sapo campaneiro! Nun cabie an mi de tan amprouado!...Eimaginando las cerilhas i ls bulhaquitos, molhaba l aparo i fazie-le abrir l bico de tanta fuorça le botar, al mesmo tiempo que trocie ls beiços dun lhado pa l outro...
Nestes pensares, por sfregantes, nien me dei de cuonta que habie ido por lheinha mais gorda, buendo aqueilha scuridon. Las nuites fries són siempre lhargas i la que tenie guardado gastei-la an menos de nada.
L lhume ampeçou a arder apuis que la lheinha se secou un pouco. Oubie-se la ferbura de l´auga ne ls tiçones mais gordos. Talbeç tebisse sido esse arrolhar que me fizo drumir naquel fin de mundo, adonde la nuite ye grande de mais para qualquiera suonho i adonde l die tarda an mos traer outro cerron cheno.
Jesé, antes d´ir pa la scola, sigue l sonido de ls chocalhos, até m´achar.
Fiel i Farrusca bában-se assi que chega, a pensar na códia.

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue