Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 22 de janeiro de 2009

L ida a la ribeira de Angueira


Tenie you parende treze ou catorze anhos, acumpanhei Ancília i Ana Biturina a la ribeira d´Angueira. Fiquemos a l pie de l mulino de Beigas. Eilhas iá eran uas moças.
Alhá fumos a pie, i you que tenie muita proua lhebei uns chinelicos de plástico de meter no dedo. Stais mesmo a ber qu´ era ruin calçado para ir a caminar quatro ou cinco quilómetros a chubir i beixar lhadeiras, passando por silbas, chougarços i piornos. Pus si, mas la gente quando ie nuoba nun pensa nas cousas i só quier ser pimpona. Cuitadica de mie, a santir-me pimpona cuns chinelicos de plástico! Inda se me lembra que tenien ua berbuleta quelurida an riba. Parece qu ls stou a ber!
Alhá cheguemos, metiemes-mes n´auga i you para nun me frir nas piedras de la ribeira i tamien porque als chinelicos nun s´anchuquecien, meti-me alhá cun eilhes calçados, a apanhar ls carangueijos d´auga doce.
Todo staba a correr mi bien i iá teniemos ua bolsa de las de panho chena . Naquel tienpo nun habiê sacos de plástico cume i inda bien que nun ls habiê que só son para andaran por ende a bolar a meter noijo!

You meti-me nun poço mais fondo i cun lhodo an beç de piedras. Anterrei-me alhá, ls chinelicos ficoran no fondo i you dei ua caída para drento de l´auga, cun la roupa bestida.
L´auga no bestido debrebe secou, l pior furan ls chinelicos!
Nun steiades admirados, molhei-me toda, pus claro!
Naquel tienpo, por eiqui nun se falaba an fato de bainho. I nun era só por nun l tener, era que asparecie mal andar-se la gente a mostrar quaixeque zenuda.
Cume ie que you eirei çcalça para casa, a pisar naquilhes penhascos todos, nos piornos, silbas i pismouros, desie you?
Alhá arremediemos la cousa i cuns farrapos dun espantalho qu´habie nua huorta, anrebulhei ls nos pies i asi fiç ls sapatos. A las beçes desanrebulhaban-se i tenie que parar pa ls fazer ls outra beç.
Eilhas siempre rindo-se de mi a fazer bersos i dezindo que m´habien de fazer uas trobas. Ancília siempre fui mi perra i inda asi se cunserba.
Ana tamien me diç muita beç: "Temaran mos n l no tiempo an que beniste de la ribeira c´ls spantalhos anrebulhados nos pies!"
Oi que risa passemos, diç eilha i ri-se siempre!...

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue