L Eimbierno

Quando pensamos ne l Eimbierno, nun tenemos que pensar siempre an tristeza, friu, aire a ouliar to la nuite.
Pus nun ye ne Eimbierno que ls cuorpos mais se aniálan, mais se respíran,
Anrebulhados an la manta ou se anróscan na calor de l lhume?

L Eimbierno nun puode ser oulhado cumo la staçon que ben apuis l Outonho,
de folhages burmeilhas ou amarelhadas,
nien la que ben antes la Primabera, fuonte de fronças frescas i flores queloridas.

L Eimbierno ye l mistério de la purficaçon de la tierra, pula lhimpeza de maleitas que s’acembonórun anquanto mai produtora,
matáncia de malinas, pula acion de l friu, regeneradora.

Ye l perdon a l Outonho, pula znudeç que le trouxo calafrius.

Solo despuis de star l brício purparado
ye que la natureza pare ls filhos,
anchendo ls nuossos uolhos de belheza sien fin, cun l retornar de fuolhas,
flores queloridas,
fruitos prefumados.

Naide le dá muito balor al que siempre tubo:
solo sentimos la grande falta
quando aquilho que amamos se mos scapou.
Que balor le dariemos al abrir dua flor,
se essa rialidade fazisse parte de l cenário de siempre?!!...

L eimbierno ye la refleçon de la bida;
nun ye seinha de ampotencie, de einutelidade,
de cuorpos torpes ancerrados an quatro paredes;
este eimbierno, tamien este, tenerá que purparar la tierra
para recebir ls nuobos gromos de la Primabera,
atrabeç la transmisson de ls saberes
i de la çperiença.

Ye ne l eimbierno que hai l perdon de las culpas,
de las acusaçones;
ye ne l eimbierno, que ls amantes son purfeitos,
atrabeç las lhembráncias.

Ye ne l eimbierno que se bota pa la rue
todo l que ye einútele pa l tiempo
porque,
de tan einútele,
yá nun se l acha tiempo.

Eimbierno,

Acunchego
Purficaçon
Saber
Perdon