Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 10 de outubro de 2009

L fário


…apuis passábamos rebista a todas las cestas, cumo farien ls carabineiros i ls guardas fiscales a tie Amblina quando benie de Alcanhiças,cargada de cousas buonas, se eilha nun fusse fina pa l cuntrabando.
I se eran buonas!...
Tie Amblina era de San Martino i iba gobernando la bida a camino de Spanha.
Mal la biemos chegar, you i Catrina nun percisábamos de falar para mos antendermos, sabiemos que nesse die haberie sessón de chube i dece de banco ou cadeira para medrarmos mais un cachico.
Ls uolhos rien-se, la cuçpinha medraba na boca cumo se fura ua naciente no Forno, até delores de barriga teniemos cun la eimoçon.
Yá fui a nuossa casa, Catrina. A la mie tamien, arrespundie-me eilha, al mesmo tiempo que puxaba parriba l´armano que trazie a chin, afin de correr melhor i chegar mais debrebe al pie de mi.
Antón bamos a ber???
Bamos que mie mai Ana yá se fui, dezie you.
I deste modo ancomeçaba la sessón de fário a ls checolates, a las galhetas ou a las lhatas de Colacau.
Eramos cumo perros perdigueiros. Por muito que las lambujes quedássen scundidas, nós dábamos neilhas. Nun habie cesta colgada na parede ou nalgua tábua de l subrado que nun l passássemos la rebista.
A las bezes nun stában nas cestas que mie abó i sue mãe yá coincien la qualidade de las fariadeiras que tenien an casa.
Corriemos todo: arcas, potes , almairos ou qualquiera outro lhugar. Acabábamos por ancuntrar siempre l fruto pribido. Lembra-se-me dua beç que fumos a dar cun ua bolsica feita de cachicos de farrapos chena de cousas docicas, anterrada na tulha de l trigo.
Ah cundanidas que yá me destes neilhes!
Dzir que nunca somos capazes de tener nada para oufrecer a un amigo que benga a casa!
Tanta beç oubimos essa frase!...
Que ralhatinas i secálha muxiquetes, mas de nada balie...
Perdonábamos l que mos dolie pul bien que mos sabie!...
Peç que inda stou a ber l checolate castanho de las barras gordas. Secálha ye por isso que ye de l checolate scuro que you mais gosto, aquel de fazer la musse.

Quando mos ancuntramos rimos-mos siempre muito, las dues, por causa de las nuossas cuontas.
Tamien ls nuossos ninos mos fazien assi: quemien todo quanto era doce an menos de nada, cun la grande çfrença que nada staba scundido.

Tamien nun podiemos cuntar an tener nada an casa para dar a las besitas. Todo sbolaciaba...
Outros tiempos!...

2 comentários:

Balmiro disse...

Ah pois, naquel tiempo als docicos andabam bien scogitados... ua bolaichica, um caramelo ou ua galheta spanhols y era al cielo que s'enluminaba!

Nos um di que mos zforrabamos era na besita pascal, quando al padre y la cruc iban a casa de todas las pessonas no mar-de-pascoa. Toda la gente daba qualquira cousica... Ua bez Armenio dal tiu Manel Joquim apanhou tal barrigada que stubo mi malico. Mesmo de cama barios dis,, y passobos als detalhes de cumo sufriu..

Adelaide Monteiro disse...

Que tiempos!...
Mas nós recordamos cun soudade, secálha muito mais que ls garotos agora cun to la fartura i consolas i cumputadores i todo a la fartazana han-de recordar algun die.
Beisicos

Enviar um comentário

Arquivo do blogue