Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

quinta-feira, 30 de abril de 2009

Sfrego l Mundo


Sfrego l mundo cumo quien sfrega ua caldeira de cobre i le passa un panho de lhana caliente para la poner mais relhamposa.
Pongo celurina ne l panho, para inda mais relhuzir…

Pongo l mundo assí sfregado na cozina dels mius suonhos, ne l assiento de la caldeira, mas l mundo nun relhuç, nun me anfeita la cozina,
nun me çfarça ne l chupón las manchas de folhin que quedórun de l Eimbierno…

Ne l chupón de la mi cozina yá hai Primabera, yá hai asseio, yá nun hai cinza;
mas l mundo que puse alhá, nun relhampa, yá quantá!...

La cozina de ls mius suonhos quedou anferma cun esse mundo, de ua anfermidade tan grande que nun hai remédio capaç de le atamar l mal...

Sfrego-l mais un cachico, cun l amor que sou capaç de apelidar,
mas esse amor singelo que ajuntei ye andeble i assi, la rábia daquel mundo adomina-lo.
Ábran-se rachas, d´adonde sálen anxurradas negras, de fames, pobreza, delores, anfermidades.

Quiero tirar esse mundo de la cozina de ls mius suonhos, mas el anteima an quedar; cun el, la mie alma queda tan negra que nun sou capaç de m´alegrar;
arramo lhágrimas, mas eilhas són tan salgadas que me déixan ls uolhos a picar.

Para quei chorar?
Cun las mies lhágrimas, l mundo nun bai a demudar!...

Antón, calço esse mundo crudo nas puontas de ls dedos, sfrego-lo cun fuorça nas teclas, ne l papel branco, para contra el boziar, para l fazer relhampar.

Cumo que a beilar, ne ls mius dedos fluoren palabras de to las quelores i de to ls oulores;
essas palabras anrebúlhan-se i fázen jardins de poemas, adonde cuorro atrás de berboletas; eilhi, hai lhuç que me calece la cozina de ls mius suonhos, de adonde beio l mundo a relhuzir.

Agarro-me a essa lhuç, prendo-la cun filicos de ua aranheira chena de pérolas de ourbalho i eilha que era tan pequeinha, bai medrando drento de mi, cumo las baletas c´ua ua atronada de Agosto.

Prendo la lhuç an mi para que nun se scape!...
Miro pa l mundo i beio-lo cun riscas dessa claridade a spargir-se, mesmo puls canticos mais scuros.

Ls mius dedos agárran-se a essa paleta de lhuç i de quelores i píntan i scríben poemas i telas. Sien resfolgar...
....cólgan essas telas i esses poemas, na cozina de ls mius sonhos...

Sem comentários:

Enviar um comentário

Arquivo do blogue