
....ls mesmos sonidos de la paixaros, l airico mais fresco cumo que adebinar que eirá a chober; bien falta fai, dízen; todo a correr debagarico nun se baia cun la rapideç de las eiraçadas de la bida, stragar toda la belheza que porqui mana; hai gente a caminar porende a zangaramonar las piernas; falas beixicas de Marie Eimília que ye ua tie mui sarena; al pie deilha até Naír está a falar mais baixo; l barulho dun trator interrompe la serenidade deste aire perfumado de oulores i sonidos i por sfregantes las boçes nun se ouben.
L mesmo soufá, la mesma jinela, las mesmas sinfonies de cada beç mais paixaros. Sólo ls dedos que fázen fiestas ne las teclas són outros ou assi aspareçan: mais stonhados de l sol, angaramonados de las guinchas, unhas negras a amantar falta de lubas, mais sabichones de saberes a tierra...
Todo anda tan debagar que mos parece que podemos salir de la bida i apanhá-la más adelantre nua curba, cumo se podie fazer ne la altemotora Pocinho/Dues Eigreijas dantiempos. Salimos de ls nuossos pensamentos i agarramos-mos a eilhes a seguir; nun houbo nada nien naide que mos fazisse çquecer adonde habiemos quedado!...
Abrimos las jinelas de ls pulmónes bien abiertas i nun hai raça de fumo que entre por eilhes adrento; rien-se-mos ls oulhos, a cada beç que resfolgamos...
Assí i todo, la gente, ou melhor, nós, çperdiçamos esta harmonie i este frescor que las folhaiges de ls freixos i uolmos mos dán, cun einutelidades que de tan einutels, nun debien de tener çpácio antre las folhaiges de la bida.
Porquei einutelizamos tanta folhaige?
Porquei...
Sem comentários:
Enviar um comentário