Moçambique

Moçambique
Parque da Gorongosa

Douro

Douro
An cama de mofo

sábado, 9 de maio de 2009

L Molino de la Senhora







Ah Alice, a beixar este camino tan al para baixo, las cruzes duolen-me mais do que sendo a chubir ou camino praino!
Fui cun estas palabras que fazimos la derradeira barreira que mos lhebou l molino de la Senhora al pie de Angueira, por caminos que nun coincie.
Yá tenie chegado mais ou menos a meio l camino, ne las mies caminadas cun la mie perra. Desta beç eilha tamien fui.
Són purende seis ou siete quilómetros, dezie Alice. Quedou de ls medir l sou tiu quando fur alhá, a peto, de mota.
Cun la perra, siempre bamos mais portegidas, nunca se sabe l que se ancontra por estes caminos, dezie Alice. You yá nun starie tan cunfiada de la eificácie de la cumpanha porque eilha ye mui afetuosa, mas bá, cumo ye grandica inda mete algun respeito.

Adelaide, bamos a caminar até l molino? Yá zde pequeinha que nun bou alhá po ls caminos. Fui muita beç an nina a lhebar alhá l saco a moler i querie alhá tornar; lembra-se-me que ua beç nua lhadeira l saco yá iba no cachaço de la burra i tube que ir a chamar l molineiro para me l poner outra beç bien, an riba.
Lhebamos ua cerrona, cun auga i un mordico i merendamos alhá.
"Bora", dixe you!
I assi scapemos onte apuis de almuorço.

Guapo, dixe, apuis de me haber queixado de las cruzes, al fondo de la lhadeira!
L rio Angueira cuorre sereno, cun auga siempre a correr i clarica.
Uns balhicos berdes adonde mos sentemos a merendar, cun un cheiro algo antranhado a caganetas, ua puonte antiga cun un puial an fierro i ls pilares aspareçan-se a románicos, al menos són guapos, de piedra. Barbaridades que se fázen an todo ls lhugares! Nós atrabessemos puls puntunicos uns puntunicos mui bien feitos, mas algo rálos i a las beçes teniemos que dar poulos.
Árboles berdicas antre cabeços, huortas adonde inda abistemos un tiu a arar cun burros, castanheiros grandíssimos ne l alto.
L´auga passa por baixo l molino, mas aqueilha auga arrodeia camino mas yá ten la piedra cun las missagras desouliadas de star parado, mas assi todo stá a spera ls sacos an riba ls burros ou an carros, para cuntinar a fazer aquilho que siempre l gustou, moler.
Bei-se-se que ten stado de letargie forçada, porque hai ua ierba mui grande a la puorta.
Ten alhá ua piedra ne la parede, cun ua aldaba, cun la era de 1247. Nun será daquel molino de xisto i granito, mas doutro qualquiera mais antigo, naquel mesmo lhugar.
La casa adonde moraban era ua rica casa,cun scaleiras del lhado naciente, un huorto ne las traseiras i loija pa ls machos.

Eilhes bibien mui bien, dixo-me mie mãe apuis an casa anquanto me cuntaba ua roseirade de cuontas.

Todo retratemos. Alice parecie ua turista! Ye mie prima, dous anhos mais nuoba que you, prima dreita de miu pai. Stubo na França i agora stá yá aposentada, eilha i l sou tiu.

Bolbimos debaixo de auga.
Nubres negras ancomeçórun a formar-se i l miu pedido a l auga, ne l poema que habie screbido nel miu blog an portués, fui atandido.
Pedie you a l auga que me molhásse ne la rue!
Y molhou!...
Haberie molhado inda mais se nun mos tebissemos arrecolhido an baixo dun spineiro que mos serbiu de guarda chuba.
Na berdade nun teniemos muito para molhar; íbamos pouco bestidas, para quedarmos cun ar de praia.
Bimos apuis que l pie de la Speciosa las baletas inda habien corrido, seinha que inda arregou un cachico ls tomates que you habie puosto ne la hourta, ne l die atrás.
Para alhá chubiu pouco mas assi i todo dou para sentir l oulor a tierra molhada i para ls nuossos braços quedáren cun piel de pita, ls uolhos mais houmedecidos i feliçes de tanto ber.

Cumo diç mie mãe: Quien pide auga, pide merda!
Cunfirmei you este dito desideiro, cun l poema a pedir auga!...

1 comentário:

Isilda Nascimento disse...

Oula amiga Adelaide!
Hoije fazisteme lhembrar l miu filho mais nuobo, quando era pequenino, gustaba de ir para l campo. Dezie el:" - ó mai bamos fazer sploraçones para l campo?" i alha ibamos nós i stabamos por alhá l tiempo que fusse perciso.
Sabes na mie aldé tamien habie alguns molinos, un deilhes fui reconstruído recentemente i quedou mui guapo.
Sabes l que me faziste lhembrar tamien? Aqueilhas troboadas que benien ne l berano, carregadas de auga; era ua molha tan grande, que l auga entraba pula cabeça i salie ne ls çapatos, ls pies andaben a nadar adrento deilhes.
I esse cheirico a tierra molhada...
Beisicos Adelaide i nun te squeças de ne ls brindar cun essas fotos todas que tireste.
Eisilda

Enviar um comentário

Arquivo do blogue